Roma Ligocka patrzy na świat. Piękny, okrutny, bezmyślny, śmieszny. Miniony, niedawny, dzisiejszy. Obserwacje i wspomnienia składają się na niezwykłą opowieść.
Współistnieją w niej zdarzenia zabawne i tragiczne, przewijają się rozmaite miejsca- Kraków, Wiedeń, Monachium; spotykają się postaci dawno nieżyjące i ludzie obecni w życiu autorki. Roma Ligocka z żartobliwą nostalgią wspomina czasy, gdy nie miała grosza przy duszy, ale za to jadła obiad z księżną Monako. Kreśli barwne portrety przyjaciół, członków rodziny, męża- artysty, ale i osób nieznajomych czy wręcz nieprzyjaznych. Kieruje ostrze ironii zarówno przeciw uprzedzeniom rasowym, jak i wybiórczej polityce prywatności.
Kto choć raz znalazł się w sytuacji obcego, innego, emigranta, przechodnia w nieznanym mieście, rozpozna świetnie, o czym mówi Roma Ligocka: czasem dzieli ludzi przepaść niezrozumienia,czasem tylko pięć kroków. Zbliżyć może- nawet i na zawsze- jeden mały gest, uśmiech, kwiat.
* * *
Co więcej mogę powiedzieć po tak wyczerpującym opisie? Może to, że kompletnie mnie nie zachęcił. Jakoś tak... nie potrafię powiedzieć dlaczego. Pożyczyła mi ją koleżanka i chętnie ją przeczytałam, ale opis mnie trochę odstraszył. Kiedy zaczęłam czytać zrozumiałam, że zupełnie niepotrzebnie!
Książka była dobra. Przyjemnie się czytało krótkie anegdotki z życia autorki. Poznajemy ją bardzo dobrze, potrafimy powiedzieć, że chciała mieć różową łazienkę (i wyjaśnić jak to się stało, że jej mąż też został różowy...) chociaż nie wiemy, np. kiedy się urodziła. Czujemy, że znamy ją dobrze, ale od tej "ludzkiej" strony, nie przez cyferki i daty, czy suche fakty.
To jak rozmowa z przyjacielem, który nam się zwierza, powiada czasem historie smutne, a czasem zabawne. Dodatkowo książka zaopatrzona jest w ilustracje jej autorstwa.
"Nigdy nie poddaję się rezygnacji. Napędza mnie chęć poznania, ciekawość życia. Jest ono bowiem czymś niepowtarzalnym. Nie dręczą mnie wyrzuty sumienia, że ocalałam, czuję natomiast wyraźnie, iż czas, który został mi dany, powinnam przeżyć pięknie."
Roma Ligocka
* * *
Autorka pisała bardzo prosto, przyjemnie, wprost do nas. Opowiadała o sobie, swoim życiu, przemyśleniach. Tak jakby siedziała z nami przy kawie. Sądzę, że jeśli natknę się na jakąś jej książkę, to chętnie po nią sięgnę, mając nadzieję, że inne jej książki pisane są w podobny sposób.
Autor: Roma Ligocka
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Rok powstania: 2002
Storn: 178
Domena
Komentarze
Prześlij komentarz