Gunillę z Knapahult wychowywano surowo, w imieniu Pana chłoszcząc ją za grzechy, których nigdy nie popełniła. Marzeniem jej ojca było wydać ją za mąż za wielkiego pana, Arva Gripa, mimo że Gunilla pokochała innego.
W parafii pojawił się jednak krewniak Arva, Heike Lind z Ludzi Lodu. Dzięki swym niezwykłym zdolnościom odkrył wkrótce, że i Arv, i Gunilla potrzebują jego pomocy. Wyczuł także śmiertelne niebezpieczeństwo, czające się w szczelinie w gęstym lesie...
* * *
Karl jest niebezpiecznym fanatykiem, który niezwykle surowo wychowuje swoją córkę, a i swojej żonie nie oszczędza bolesnych razów...
Ebba, nie otrzymują od małżonka czułości oddaje się innym mężczyznom. Wewnątrz tej chorej rodziny zamknięta jest Gunilla. Skromna dziewczyna, która nawet słyszeć nie chce o niczym co cielesne i zmysłowe. Dlatego kiedy jej przyjaciel z dzieciństwa Erland, wciąż próbuje się do niej zbliżyć, dziewczyna jest przerażona. Jej ojciec chce wydać ją za bogatego inspektora. Dziewczyna nie ma nic przeciwko ciągłym odwiedzinom w jego domu. Traktuje go jak ojca, opiekuna, ma w nim wsparcie. Nawet się nie domyśla, że dwa razy starszy od niej mężczyzna mógłby zostać jej mężem. Arv Grip także lubi dziewczynę, dobrze mu się z nią rozmawia. Nie ma pojęcia, że jej ojciec chce, by za niego wyszła...
Z czasem Karl stał się coraz gorszym mężem i ojcem. Z większą przyjemnością znęcał się nad rodziną. Gunilla była załamana, nie miała w nikim wsparcia, bowiem jej jedyny przyjaciel, Erland, wyjechał trzy lata temu by służyć w wojsku. Osiemnastoletnia dziewczyna boi się zwierzyć Arvowi, postanawia więc wyznać wszystko kapłanowi. Otrzymała od niego surową reprymendę za mieszanie się w sprawy swoich rodziców. Zraniona i niewidząca dla siebie przyszłości, wiedziona nagłym impulsem, okaleczyła się nożem.
Arv ruszył jej z pomocą, opatrzył ją i korzystając z wymówki zabrał dziewczynę na spacer. Wtedy wszystko mu opowiedziała. Około czterdziestoletni wdowiec czuje niezwykłą sympatię do tej dziewczyny. Gdyby jego dzieci żyły, byłyby teraz w jej wieku.
Karl kilkakrotnie sugeruje Arvowi, że Gunilla byłaby świetna jako jego nowa małżonka. Mężczyzna faktycznie to rozważa i ze względu na nią, by uwolnić ją od ojca, oświadcza jej się przyrzekając, że nawet jej nie tknie, jeśli sama nie będzie tego chciała. Widząc przerażenie w jej oczach proponuje jej, żeby na razie się do niego wprowadziła jako gospodyni.
Dziewczyna odmawia i chce jak najprędzej wrócić do domu. Po drodze spotyka Erlanda. Chłopak wydoroślał i wyprzystojniał. W pięknym mundurze i z bronią na plecach wraca do domu. Wita się z dziewczyną i proponuje, że ją odprowadzi. Nie tracąc czasu, szybko wyznaje jej, że dostanie gospodarstwo i proponuje jej by za niego wyszła. To za wiele jak na jeden dzień dla młodej, niedojrzałej emocjonalnie i tak skrzywdzonej przez rodziców, dziewczyny. Odmawia i biegnie do domu. Natrafia na Arva i szybko przyjmuje jego propozycję pracy.
Heike szuka swojego krewniaka, Arva. Długo błąka się, a kiedy już trafia na jakiś trop, okazuje się, że musi iść wciąż dalej i dalej. Szukając go dowiedział się, że żona Arva wraz z dwójką dzieci i opiekunką miała się przeprowadzić do ich nowego domu. Arv miał dojechać później. Niestety powóz został napadnięty. Zbóje zamordowali dwie kobiety a dzieci porzucili. Bezdzietne małżeństwo i bogaty mężczyzna spierali się o to kto ma zaopiekować się chłopcem, a kto dziewczynką. W końcu doszli do ugody i odeszli z dziećmi.
Arv o tym nie wiedział. Sądził, że dzieci nie żyją. To była świetna nowina. Ale Heike musiał najpierw znaleźć Arva. Udało mu się. Został ciepło powitany. Postanowił jednak na razie nie wzbudzać w nim nadziei. Sam sprawdził wszystkie tropy, dopiero później wyznał mu wszytko co wie. Arv jest zachwycony. Heike obiecuje mu, że odnajdzie zaginione dzieci.
Zanim wyrusza w drogę poznaje Gunillę i jej sekrety i rozterki. Dziewczyna kocha Erlanda i jest tym przerażona, bo nie wyobraża sobie, żeby kiedykolwiek miała wyjść za mąż. Heike rozmawia z chłopakiem i wyjaśnia mu, że musi być delikatniejszy w stosunkach z dziewczyną, bo wiele wycierpiała.
Erland stosuje się do jego wskazówek i kiedy dziewczyna już się uspokaja, wszystko znowu pogarsza Karl. Nie mogąc się opanować chciał ją zgwałcić. Na szczęście w porę pojawiła się Ebba i dotkliwie pobiła męża. Dziewczyna przerażona znów uciekła do Arva i cała zapłakana przyjęła jego oświadczyny. Niestety ani Erland ani Heike nic o tym nie wiedzieli.
W dniu ślubu, trzy tygodnie później, Heike wraca by powiedzieć Arvowi, że nie udało mu się nic znaleźć. Spotyka Ebbę idącą w stronę domu Arva. Rozmawia z nią i dowiaduje się, że Gunilla i Arv pobierają się koło południa. Ebba powiedziała o tym dzień wcześniej Erlandowi. Zrozpaczony chłopak postanowił w samo południe udać się do Diabelskiego Jaru, miejsca, gdzie grasują potwory, a wszyscy mieszkańcy nawet boją się zapuszczać w jego okolice, by zginąć bohaterską śmiercią.
Heike pędzi go powstrzymać, ale nie mogąc go nigdzie znaleźć zaczyna łączyć fakty i odkrywa coś, co nakazuje mu zawrócić. Przerywa uroczystość zaślubin, jako powód podając to, że Arv jest ojcem Gunilli, która przed laty zaginęła jako Anna Maria.
To wszystko jeszcze bardziej rani dziewczynę. Zbiera się piętnastoosobowa grupa uzbrojonych chłopów, którzy wyruszają do Diabelskiego Jaru by uratować Erlanda.
Wszystko dobrze się kończy. Gunilla pojmuje, że istnieją ludzie, którzy w życiu wycierpieli więcej niż ona. Teraz jest już pewna, że ślub z Arvem, nawet gdyby nie był jej ojcem, byłby ogromnym błędem, bowiem bardzo kocha Erlanda, ale bała się do tego przyznać, żyła w strachu przed grzechem, jakim mogłaby być cielesna żądza.
Niestety zaginionego brata Gunilli, czy może raczej Anny Marii, nigdy nie odnaleziono, nie było także żadnych podejrzeń, że on, lub jego potomkowie, mogliby być dotknięci. Heike natomiast wyruszył w dalszą podróż i wkrótce dotarł do swojej ciotki, Ingeli.
* * *
Historia jak z telenoweli. Kiedy wydaje nam się, że wszystko już wiemy i jesteśmy pewni, że tym razem autorka nie postarała się tak jak zawsze i rozgryźliśmy jej plan... wszystko się odwraca i zaczynamy rozumieć, że ulegliśmy mylnym pozorom. Później okazuje się, że jednak mieliśmy trochę racji, ale nie jest to tak proste jak się spodziewaliśmy...
Autor: Margit Sandemo
Rok powstania: 1985
Stron: 254
Domena.
Komentarze
Prześlij komentarz